ВОСЬ ТЫ ПАНТЕОНУШКО ЕДЕШ У ТОМСК. ГЭТА ПРАВІЛЬНА.
Дык вось сядеш у паравозік, чух-чух, і не заметiш як подружiшса суседам, выдатным паляўнічым на дзікага звера, і іншым суседам, выдатным пастухом звера хатняга. Будзе яшчэ сосетка, але ты на яе ўвагі не звяртай зусім, бо суровая сiбiрцкая прыгажосць яе будзе такая, што я за цябе не ручаюс. І вось поедеш так весяла і нетряско, высоўваючыся па поясакенца, трасучы аднекуль якое ўзялося кадзілам і крычучы сустрэчным «з дарогі, дзеці! ». Яно, калі весяла, двоепаловай сутак вельмі нават хутка праляцяць, і вось ты ўжо як говорiтца ў сваіх пеналах. Выйдеш на перон, станеш на каленкі, і скажеш пранікліва: «Пра руская зямля, якая выгадавала мяне, негодново козьмополiта, прабач і прымі ад мяне дарунак, вось гэта берасцяная вярэнька і гэту дервянную лошку намаляванай на ёй белочькою!» І тут усе якія сустракаюць як зарыдаюць, і пачнуць цябе на ногі ставіць, а ты ні ў якую, не, скажеш, пакуль родная зямля вярэнька і лошку не прыме, я на карачьках буду хадзіць. Ну, мы хуценька дзе-нiбуть твае дарункі закапаем, і пойдзем уш на нагах, так хутчэй і чысцей.
І ты пойдеш па улiтце, і скажеш: Е, вось гэта ды, якую гарадзішчу отгорохалi, як усё хораша і характэрна! А я табе буду распавядаць, што вось тут мытабой уватку пілі, вунь там заміналі мятны лікёр болгарцкiм iгрiстым чырвоным «Іскра», вось тут чешцкiй лікёр а за тым кутом, - чюдестное віно «Эретi». І ты, як я што ўспомню, так адразу ў рыданні і слескi: е, скажеш, Гвардейко, скольконамi выпіта і ублевано па маладосці ноктей нашых! Ну, і я не ўтрымаюся, - як ты плакаць, так і я таксама, што я, руды, ці што? .. А як падыдзем да домеку твайму векапомнаму, так, конешно ж, праспяваем наш преславный гiмен, ці помнiш тэкст? Нагадваю:
Комобобкiнз тпруй,
Комобобкiнз тпруй-тпруй-тпруй,
Тпруй-тпруй-тпруй-тпруй, тпруй-тпруй,
Тпруй-тпруй-тпруй-тпруй, тпруй-тпруй,
учуючы гэты роў, усіх окресных акенцаў высунутца лiтца жыхароў, і таксама загарлапаняць: «Оооо, Пантэон прыехаў і значiтца што будзе карнавал і спецьяльная нядзельная слушба ў Петропавловцком саборы!»
Старая собачька Хамерулька щаслiво вылезе iс-пад воротнi залiваяс хрыплым брэхам, маўляў, ці помнiш ты мяне, о, Пантэон, ці помнiш, як ты есдiл на мне ў школу, і як пераконваў на зіму гадаваць белае футра заместо маёй прыроднай пярэстай у яблычак? .. І ты так серьозно остановiшса, скажеш: «Конешно, памятаю, дарагая Хамерулька. Як жа ты жыла ўвесь гэты час без мяне? Пойдземнамі ўватку піць! » І Хамерулька пойдзе, конешно.
А тутгаўбца второво паверху саскочыць цётка нейкая цэнтнера два вагай, і бросiтца да цябе ў об'ятье: «Ах, Пантэон, ці помнiш ты мяне, як мытабою гулялі ў «бутылочьку», і ты павінен быў са мною целоватца, але засмущалса і зламаў мне нос? тых часоў я пайшла па руках і зараз старая нікому не патрэбная простетутка, але памяць пра бутылочьке ежечастно асвяжае скатаваныя тканіны маёй душы. Ты мяне возмеш піць уватку? » І ты скажеш: «Куды деватца. Пайшлі».
А тут iс іншы пад-воротнi выйдзе былы зласлівы хуліган Фортiнбрас, і бросiтца перад табой у ношкi: «Прабач мяне, о, дарагі Пантэон, за тое, што я на табе ў школу есдiл і палохаў голенай нагой, прабач і за тое, што краў у цябе накладныя плечы і гумовую жувачьку «Buble-gum»! .. Ці вiдiш, што са мною Рукі няма, ногі няма, голас адзін осталса, туберкулес кашляе, увесь я ў шнарах і тутуэровках, так што сжальса і дазволь ісцітабой і піць уватку! » Ты яму, так пагардліва: «Пайдзі ж, Фортiнбрас, і пінамі ўватку, чево там, хто старое ўспомніць, таму голас. » Але тут ты тактоўна помычiш і лiш махнеш рукамі ў бок п'янкі.
І вось так мы пойдзем і насобiрем усякіх сабачак, пьянiтц, крымінальнікаў, простетуток, гэта значыць усіх тых, хтонамі децтво праводзіў і тым самым родных і блiскiх. І мы зноў праспяваем пра комобобкiнз, і утвердiмса ў мысле, што жiсть праходзіць, і то, што ранше нагадвала тугі бутон кветкі, па пялёстку отвалiваетца, і, у прынцыпе там, внутре, павінен оказатца нейкі плён: яготка ці яблочько, дуля ці Дюймовочька. Але вось гледзячы на ўвесь гэты зброд, што вакол нас толочса стане, скажам мы ў серцах: ежлi такія вось пялёсткі отвалiваютца, лутше нават не ведаць, што там за плён скрываетца, йо-йо маё.
Ды няма ж, права, усё будзе вельмі міла, намі пойдуць бо твой друсья iс цягнікі, паляўнічы і пастух; адзін будзе ўвесь час дудзець у рог, іншы ў пастуховую дутку, і гэта нас будзе адцягваць ад грусных думак. Паглядзім мы на іх, і скажам друк друшке: опрощатца трэба, Гвардей-Пантэон, што мы ўсё гэту iнтелегенскую чюш нясём, веть сказана ў пісанні Роберта Бернса: «Задаволены будзь малым, а большаму рады! » І тут мы сапраўды пачнём карнавал, голымі мулаткамі, страусiньiмi пёрамі, бонгамi-конгамі, канфеці і серпантiнкою. І будзе весяла, запэўніваю цябе, так што чакаю і ўжо нарыхтаваў маскі Кірава і Сталіна: будзем тут хадзіць і палохаць народ.
ГЦ
P.S. Оригинал - http://gvardei.livejournal.com/262842.html#cutid1
А это четверть населения земли, если чё;)